Η ΜΥΛΟΥ

Δεν ξέρω αν εσείς πιστεύετε στην μοίρα η ότι κάποια πράγματα είναι γραφτώ να γίνουν.

Η ιστορία μου με την Μυλού και πως γνωρίστηκα μαζί της θα μπορούσε άνετα να είναι σενάριο κάποιας ταινίας η βιβλίου . Και για όσους ακόμη δεν έχετε καταλάβει η Μυλού είναι το σκυλάκι που πριν από 1 μήνα και κάτι μου άλλαξε την ζωή.

                          

 Στις 24 Μαρτίου είχα κανονίσει να πάω βόλτα με το ποδήλατο με έναν φίλο μου στο ποτάμι (για όσους δεν το ξέρουν ζω στην Λάρισα ) , κάτι που κάνουμε πολύ συχνά. Εκείνη την ήμερα έφτασα πολύ νωρίτερα από τον φίλο μου και άρχισα μόνη μου να κάνω βόλτα μέχρι να έρθει , είχα και έναν μικρό τραυματισμό καθώς μια ανηφόρα δεν μπόρεσα να την βγάλω και είχε ως αποτέλεσμα να πέσω άσχημα από το ποδήλατο και να χτυπήσω ευτυχώς όχι σοβαρά στο κεφάλι και στο χέρι , και τότε ως διαμαγίας εκεί που έπεσα εμφανίστηκε εκείνη . Ένα σκυλάκι μια σταλιά με πολύ κατσαρό μαλλί να προσπαθεί να με βοηθήσει να σηκωθώ που τόση ώρα δεν είχα καν προσέξει την ύπαρξη του  , δεν σας κρύβω ότι πότε δεν έχω υπάρξει ειδικότερα φιλόζωη η κάτι τέτοιο , αν και αγαπώ τα σκυλιά . Πάω βρίσκω τον φίλο μου και ο σκύλος μου να τρέχει από πίσω μου αν και δεν σας κρύβω ότι μου άρεσε σαν ιδέα να την κρατήσω  .Κάναμε με τον φίλο μου βόλτα 1:30 ώρα τρέχοντας σε όλο το πάρκο και το σκυλάκι χωρίς να είναι δεμένο έτρεχε από πίσω μας . Μετά αποφασίσαμε να πάμε για καφέ σ ένα κοντινό καφέ και αυτό διπλά μου εκεί τόσο ήρεμη τόσο ήσυχη. Και τότε μου ήρθε ιδέα ότι τουλάχιστον και να μην την κρατούσα (γιατί δεν ζω μόνη μου και η μητέρα μου δεν έχει καμιά πρόθεση να έχει σκυλί στο σπίτι ) να την πάω σε ένα κτηνίατρο να την κουρέψω να την κάνω τα απαραίτητα που θα έπρεπε και να την πάω σπίτι έτσι θα είχε μια ευκαιρία να την δεχτεί η μητέρα μου. Ψάχναμε να βρούμε κτηνίατρο που να έχει χρόνο να την αναλάβει και να δει αν έχει τσιπάκι μήπως ανήκει κάπου . Σχεδόν γυρίσαμε όλοι την πόλη μέχρι να βρούμε κάποιον χωρίς να την δέσουμε χωρίς τίποτα έτρεχε πίσω από το ποδήλατα μας . Στο τέλος βρήκαμε κάποιον την άφησα και πήγα σπίτι να πάρω χρήματα για να τον πληρώσω . Η μητέρα μου όταν το άκουσε κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό για την πρόθεση να αποκτήσουμε σκύλο δεν το ήθελε με τίποτα . Εγώ άρχισα τα τηλ να δω που θα μπορούσε να πάει γιατί δεν άντεχα στην ιδέα να την αφήσω μετά από νάρκωση στον δρόμο , σπίτι δεν βρέθηκε. Πήγα στον κτηνίατρο την πήρα ζαλισμένη πως ήταν από την νάρκωση αρχίσαμε να περπατάμε για το σπίτι .Εγώ αρκετά αγχωμένη για το που θα έμενε το βράδυ. Μόλις την είδε η μητέρα μου την λυπήθηκε πραγματικά έτσι ζαλισμένο που ήταν και μου είπε να μείνει για ένα βράδυ μαζί μας .Μόλις την έβγαλα στην βεράντα η Μυλού με αγκάλιασε κλαίγοντας τόσο σφικτά που στην ουσία με έριξε κάτω , λες και με ευχαριστούσε λες και με παρακαλούσε να μην την αφήσω.

 Και από εκείνο το βράδυ βρέθηκα να με έχει υιοθετήσει ένα σκυλάκι 1,50 χρονών 6 κιλών.

 Οι εντυπώσεις μου είναι η έξης *μετά από τόσο καιρό ότι το σκυλί είναι τόσο καλά εκπαιδευμένο ότι γνωρίζει να μην λερώνει μέσα στο σπίτι , ότι από την αρχή ξέρει να με ακολουθεί με το λουρί , ότι έκανε τόσο εύκολα και χωρίς καμία διαμαρτυρία μπάνιο , ότι τρομάζει πολύ με τους ανθρώπους έκτος από λίγες εξαίρεσες, ότι δεν θέλει να την πλησιάζουν άλλα σκυλιά.

 Σκέφτηκα το ενδεχόμενο να έχει χαθεί αλλά δεν είχε κανένα λουρί ούτε τσιπάκι και ο κτηνίατρος μου είπε ότι ήταν τουλάχιστον 2 μήνες στο δρόμο γιατί ήταν αδυνατισμένο και πολύ βρώμικο και πλεγμένο  το τρίχωμα του 

 Είμαι πολύ περίεργη να μάθω την ιστορία της πως κάποιος που εκπαίδευσε τόσο καλά έναν σκύλο το άφησε η μπορεί να χάθηκε δεν ξέρω . Αυτό που ξέρω είναι ότι πλέον έχω κάποιον που καθημερινά μου δείχνει την αγάπη του. 

 Και αλήθεια όποιος θέλει να πάρει σκύλο θα ήταν θαυμάσιο αντί να αγοράσει να πάρει κάποιο από το δρόμο η από κάποιο φιλοζωικό σωματείο. Και όταν με ρωτάνε την ράτσα της λέω ότι είναι ένα αυθεντικά breezenio σκυλί (γιατί έχει πολλές ράτσες πάνω της ) και το αστείο είναι ότι πριν λίγες μέρες με ρώτησαν αν την πουλάω